De voorzieningenrechtbank sommeerde het drietal Joost Knevel, Micha Kat en Wouter Raatgever onmiddellijk te stoppen met uitingen over de Bodegraven-zaak. Ze moeten al hun berichten en websites verwijderen. De gemeente Bodegraven hoopt hiermee het drietal monddood te maken. Het slachtoffer laat zich echter de mond niet snoeren.
Op 2 juli 2021 velt voorzieningenrechter mw. Hoekstra-van Vliet het vonnis in een kort geding dat Christiaan van der Kamp, burgemeester van Bodegraven-Reeuwijk, had aangespannen tegen Joost Knevel, Micha Kat en Wouter Raatgever. Hij vindt dat het maar eens afgelopen moet zijn met het verspreiden van ‘onzinberichten’ over zijn gemeente en het satanische pedonetwerk, waarvan Joost Knevel zegt slachtoffer te zijn geweest.
De burgemeester krijgt gelijk van rechter mw. Hoekstra-van Vliet (inmiddels een bekend gezicht in de zaken van Viruswaarheid tegen de staat). Zij sommeert het drietal alle berichten, alle websites en alle social media (berichten en/of accounts?) te verwijderen en verbiedt hen nog langer over de zaak te praten. Het vonnis houdt in:
- Niet meer praten over verdachten, getuigen, slachtoffer, verhullers en betrokkenen.
- Niet meer praten over locaties met betrekking tot de zaak.
- Mensen niet meer oproepen deze locaties te bezoeken, of de slachtoffers te eren of herdenken.
- De gemeente Bodegraven-Reeuwijk niet langer in verband brengen met satanisch-pedofiele misdrijven.
- Alle websites, online platforms en social media moeten verwijderd worden.
- Alle uitingen moeten gedaagden ontkoppelen van de zoekfunctie van alle internetzoekmachines, of daarvoor een schriftelijk verzoek indienen bij Google, DuckDuckGo, Yahoo en Ask!.
Linksom of rechtsom stoppen en monddood maken
Burgemeester Christiaan van der Kamp is “buitengewoon tevreden en content” met dit vonnis. De drie gedaagden, steevast aangeduid als complotdenkers, moeten per direct stoppen met uitlatingen over de jeugdherinneringen van Joost Knevel, bevindingen voortkomend uit het onderzoek en de lopende juridische procedures. De burgemeester is niet geïnteresseerd in het verhaal van Joost Knevel: “Uiteindelijk gaan we ze stoppen, linksom of rechtsom.”
“Deze kwestie is in Nederland heel erg uniek. Het is een beetje een Nederlandse kopie wat de Pizzagate in de Verenigde Staten was. We zijn toen gaan kijken welke mogelijkheden hebben we om dit bij de bron te stoppen.”
Cees van de Sanden, advocaat van burgemeester van Bodegraven-Reeuwijk
Terwijl burgemeester Christiaan van der Kamp samen met zijn advocaat Cees van der Sanden een ronde maakte langs de mediakanalen om zijn verhaal te doen, zou het onderzoekstrio Knevel-Kat-Raatgever zichzelf niet meer mogen verweren. Van hoor en wederhoor is in de door de staat gesubsidieerde media allang geen sprake meer. Het vonnis gaat erom de drie mannen “de facto monddood te maken.” Bovendien ziet men in de civiele procedure een mogelijkheid waarmee men Joost Knevel en Micha Kat kan laten gijzelen, die beiden Nederland ontvlucht zijn omdat het hier voor hen niet meer veilig is. Deze vorm van lijfsdwang is een nog nooit gebruikte maatregel in een civiele zaak, vertelde advocaat Cees van der Sanden trots in de uitzending van Nieuwsuur van 8 juli 2021.
Bewijs blijft buiten beschouwing
Micha Kat beroept zich in deze zaak op het recht als journalist verslag te doen van een lopende strafzaak, die grote maatschappelijke implicaties heeft. Rechter Hoekstra-van Vliet weigert hem te erkennen als journalist, zowel in de eerste zitting als in het vonnis. Ze stelt bovendien dat het drietal geen bewijzen heeft voor de gemaakte claims. Tegelijkertijd kiest ze ervoor het aanvullende bewijs, onder andere videofragmenten en een document van 84 pagina’s, buiten beschouwing te laten. Aan de ene kant enigszins begrijpelijk, omdat het vlak voor de zitting werd ingediend, maar een eerder verzoek voor uitstel wees ze ook af. Daarmee ontnam ze de gedaagden de kans het bewijs te verzamelen en tijdig in te dienen, om zich zo op redelijke wijze te kunnen verdedigen.
Volgens de voorzieningenrechter Hoekstra is er “geen enkel objectief bewijs voor de vergaande aantijgingen over een satanisch-pedofiel netwerk in Bodegraven.”
Uit het vonnis in het kort geding wegens smaad en laster
De rechter stelt enerzijds: “Kat c.s. hebben nog verzocht hun uitlatingen in deze procedure door middel van het horen van getuigen (alsnog) nader te mogen onderbouwen. Aan dit verzoek kan geen gehoor worden gegeven, nu een kortgedingprocedure zich naar zijn aard niet voor bewijslevering leent.” En anderzijds dat: “niet (is) gebleken dat er daadwerkelijk sprake is van enig objectief onderbouwd bewijsmateriaal.”
Volledig spreekverbod voor journalist en slachtoffer over een lopende zaak
Laster is het beschadigen van iemands goede naam door die persoon ergens van te beschuldigen, terwijl men weet dat dit niet waar is. De vraag is echter hoe een rechter objectief kan vaststellen of er sprake is van laster, als ze dat bewijs niet in de zaak kan meenemen. Los van het feit dat het gaat om een complexe, nog lopende zaak, waar nog helemaal geen recherche-onderzoek voor heeft plaatsgevonden. Met de artikel 12 procedure probeert slachtoffer Joost Knevel justitie te dwingen om dit alsnog te doen.
Het vonnis houdt een volledig spreekverbod in over alle aspecten van de Bodegraven-zaak. Voor het slachtoffer betekent dit dat hij over de nog steeds lopende zaak op geen enkele manier in de openbaarheid mag treden. Is dat in een artikel 12 procedure met grote maatschappelijke relevantie, ooit eerder voorgekomen?
Met de eis dat Micha Kat al zijn websites, alle online platforms en alle social media (berichten of accounts) opheft, maakt de rechter in wezen hem het werk als journalist onmogelijk. Deze eis reikt veel verder dan alleen de Bodegraven-zaak. Het is vergelijkbaar met een spreekverbod over een bepaald dossier en vervolgens eisen dat iemand alle online communicatie(kanalen) verwijdert. Het roept allerlei vragen op: Staat dit nog wel in verhouding? Is dit uitvoerbaar? Is dit rechtmatig?
Zelfs als er kritische kantekeningen zijn bij bepaalde uitlatingen, heeft de rechter dan niet de plicht deze te specificeren, in plaats van een algeheel spreekverbod (niet alleen over deze zaak) op te leggen?
Guerillajournalistiek en burgerparticipatie
De werkwijze van het drietal Knevel-Kat-Raatgever kan men omschrijven als open-source journalistiek. Deze is nauw verwant aan participatieve journalistiek en guerrillajournalistiek. Het is erop gebaseerd dat burgers een actieve rol spelen in het proces van het verzamelen, rapporteren, analyseren en verspreiden van nieuws en informatie. Het is een alternatieve en activistische vorm van nieuwsvergaring en rapportage die buiten de reguliere media-instellingen functioneert, vaak als een reactie op tekortkomingen door de gevestigde journalistiek.
Er is controverse over de journalistieke werkwijze die het drietal hanteert. Met name Micha Kat provoceert en opereert op het snijvlak van satire en journalistiek. Niet iedereen is gecharmeerd van zijn presentatiestijl. Critici betichten hem van onzorgvuldigheid en onterechte beschuldigingen, ook naar collega’s toe. Daar waar voorstanders vooral de humor en scherpe tong van zijn spotrede waarderen, vinden tegenstanders deze sensationeel gebrachte hekelingen storend voor het onderzoek en niet geschikt gezien de ernst van het onderwerp. Omdat een guerrillajournalist zoals Micha Kat andere idealen en doelstellingen dan de gevestigde orde nastreeft, is zijn rol zowel journalist als activist. Eén ding is zeker: zijn berichten hebben veel stof doen opwaaien.
Rechter weigert Micha Kat als journalist te erkennen
Wat men ook van de stijl of kwaliteit van de berichtgeving vindt, niemand kan ontkennen dat Micha Kat al tientallen jaren journalistiek actief is. Zijn dossierkennis over georganiseerd misbruik staat buiten kijf. Het is ook niet aan justitie, of welke instantie dan ook, iemand wel of niet te erkennen als journalist. Het is een vrij beroep en moet vrij blijven van officiële licenties, lidmaatschappen of aanstellingen, om de absolute persvrijheid te garanderen. De tijd dat journalistiek slechts was voorbehouden aan gevestigde media-organisaties, waarvan de meeste in handen zijn van een selecte kliek is voorbij.* Begin deze eeuw is er een nieuwe groep, écht onafhankelijke journalisten opgestaan.
* Alle Nederlandse en Vlaamse kranten (op één na) zijn in handen van twee Belgische families: familie van Thillo met DPG Media en familie van Puijenbroek met Mediahuis.
Nu deze vrije journalisten zich steeds kritischer over de overheid uitlaten, probeert het establishment hun positie onderuit te halen. Terwijl het altijd de rol van de journalistiek is geweest, de wetgevende, uitvoerende en handhavende macht te controleren. Daar waar vrije journalisten vooral misstanden in de samenleving aankaarten waarbij de overheid betrokken is, schaart de gevestigde media zich steeds vaker kritiekloos achter beleidmakers.
Rechter Hoekstra-van Vliet verwijt Knevel, Kat en Raatgever dat zij de beschuldigingen en het bestaan van een satanisch pedonetwerk niet kunnen bewijzen. Ze verwijst in het vonnis naar de LEBZ, die het standpunt heeft dat er nooit bewijs is gevonden voor satanisch ritueel misbruik. Maar wie moet oordelen over dit bewijs, als de LEBZ én justitie het bestaan van ritueel misbruik principieel ontkennen, terwijl uit getuigenissen blijkt dat bepaalde poortwachters binnen justitie er ofwel zelf bij betrokken zijn, ofwel een rol spelen in het saboteren van deugdelijk onderzoek naar georganiseerd misbruik?
Controversiële positie van het LEBZ
Wanneer justitie een aangifte van ritueel misbruik ontvangt en wanneer er sprake is van een pedofielen netwerk, is het gangbaar dat men deze ter evaluatie doorstuurt naar het LEBZ, de Landelijk Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken van de politie. Zij buigen zich over de zaak nog voordat een eventuele verdachte is aangehouden. De positie van het LEBZ is dat herinneringen die na lange tijd boven komen niet betrouwbaar zijn. Discrepanties of details die afwijken van feiten zijn een reden om de kern van de herinnerde belevenis af te wijzen.
Omdat satanisch ritueel misbruik en georganiseerd misbruik door een pedonetwerk betrekking hebben op ernstige misdrijven die niet verjaren, zou een dergelijke getuigenis juist eerst onderzocht moeten worden aan de hand van verhoren en getuigen, voordat de LEBZ een advies geeft. Zeker als de maatschappelijke impact ervan groot is, bijvoorbeeld omdat de mogelijke betrokkenheid van een invloedrijk persoon zou kunnen betekenen dat deze chantabel is. Georganiseerd misbruik betekent vaak dat juist invloedrijke personen met hoge maatschappelijke posities en aanzien bij een netwerk betrokken zijn en hun macht gebruiken om zaken af te dekken. In wiens belang is het dan om discrepanties in iemands getuigenis of herinnering te zoeken, om niet tot ondervraging van verdachten of opsporing over te hoeven gaan?
Verdachten van ritueel misbruik beschermen tegen vervolging
De coördinator van de LEBZ heeft zelfs verklaard dat nooit enig bewijs is gevonden voor het bestaan van satanisch-pedofiele netwerken, noch in Nederland, noch elders in de wereld. Deze opmerkelijke positie van de LEBZ heeft er blijkbaar toe geleid dat politie en justitie ritueel en georganiseerd misbruik nooit grondig hebben onderzocht. Het is een cirkelredenering: ze gaan er vanuit dat het niet bestaat, daarom onderzoeken ze het niet en omdat ze door gebrek aan onderzoek geen bewijs vinden, bewijst dit dat het niet bestaat.
Hun focus ligt niet zozeer op waarheidsvinding, maar juist op het voorkomen van strafrechtelijke vervolging. Dat blijkt in ieder geval uit de oorspronkelijke omschrijving in de database van de politie over de rol van de LEBZ: “Heeft als voornaamste doel om onjuiste beschuldigingen op het gebied van seksueel misbruik te herkennen en daarmee onterecht beschuldigden te beschermen tegen vervolging.”
Dit verklaart waarom het sinds de oprichting van de LEBZ in 1999, het (voor zover men weet) nog nooit tot een strafzaak heeft geleid in de zaken waarin de organisatie het OM heeft geadviseerd.* Ondertussen staan de slachtoffers van georganiseerd misbruik met lege handen en hebben weinig vertrouwen meer in het opsporingsapparaat. De onderzoeksjournalisten van het VPRO-programma Argos die een jaar geleden onderzoek deden naar ritueel misbruik, concluderen dat dit type misbruik wel degelijk bestaat.
*) Zie vraag 11 van de etiquette van Argos over de werkwijze en standpunten van de LEBZ. (link)
Satanisch ritueel misbruik bestaat helaas echt
Argos’ reportage “Glasscherven en andere rituelen” is niet de eerste rapportage die bericht over het bestaan van deze vorm van georganiseerd misbruik en satanische pedofielen netwerken. Dat gebeurde 30 jaar geleden al door de EO, door onderzoeksjournalist Serge Grande van het Franse blad l’Humanité in de Zandvoortzaak, in de Britse Hampstead-zaak, de Emmer-Compascuum-zaak, de Dutroux-zaak, de Mc. Martin kleuterschool-zaak, en vele andere zaken.
Wat al deze zaken gemeen hebben is dat ze snel in de doofpot verdwijnen, verdachten niet vervolgd worden en de autoriteiten in samenspraak met de gevestigde media (op een paar dappere journalisten na) de zaken afdoen als complottheorieën, de omvang bagatelliseren, of het bestaan ervan glashard ontkennen. Desondanks zijn er wel degelijk voorbeelden van forensisch bewijs. Een aantal voorbeelden:
- Medisch onderzoek bevestigt seksueel misbruik van de kinderen in de Hampstead-zaak, die ook slachtoffer waren van ritueel misbruik en getuigen van babymoorden.
- FBI-documenten, inclusief blauwdruk van tunnels onder de St. Martin kleuterschool.
- Getuigenis van satanisch ritueel misbruik en foto’s van macabere martelpraktijken getoond door criminologe Carine Hutsebaut tijdens ITNJ-zitting.
- Kinderpornofoto’s in de Emmer-Compascuum-zaak, waarbij getuigen ook spraken van satanisch ritueel misbruik.
- Wikileaks in Pizzagate: email van Hillary Clinton met verwijzing naar een “offernacht”.
Medisch onderzoek van jeugdige slachtoffers van satanisch ritueel en seksueel misbruik in Hampstead-zaak bevestigt dat beide kinderen seksueel en fysiek mishandeld zijn. University College London Hospitals constateert onder andere littekenweefsel in de anus. Over de negenjarige Lisa schrijft men: “De lichamelijke verwondingen die op haar huid werden gevonden, komen overeen met haar aantijgingen van fysiek misbruik zoals hierboven beschreven. De anogenitale bevindingen van het litteken en de RAD komen overeen met haar aantijgingen van de toepassing van een stompe doordringende kracht op haar anus; seksueel misbruik. Ze heeft symptomen van posttraumatische stress beschreven.”
Uit de door de FBI vrijgegeven documenten bleek 34 jaar na dato dat er wel degelijks tunnels onder de St. Martin kleuterschool zaten, iets dat voorheen was afgedaan als een complottheorie. In de tunnel vond men ook satanische symbolen.
Wikileaks: in de beruchte Clinton emails staat dat ze een hamer en “speeltje” zegt te willen gebruiken naar Comet (pizzeria – red.) en enthousiast is over de “offernacht”. In andere emails maakt Hillary Clinton melding van het gebruik van een scalpel. Dergelijk emails en snuffilms zijn gevonden op de beruchte Weiner laptop.
Getuigen en slachtoffers lopen gevaar
Omdat getuigen doodsbang zijn om naar voren te treden en onderzoek van hogerhand wordt tegengewerkt, is georganiseerd misbruik, zoals satanisch ritueel misbruik vaak lastig te bewijzen. Dit type misbruik is goed georganiseerd, waarbij poortwachters binnen politie en justitie belastende getuigenissen en informatie proberen te ondervangen. Slachtoffers stuiten daarom keer op keer op een muur van onwelwillendheid, corruptie en verduistering. Getuigen krijgen bovendien vaak te maken met ernstige bedreigingen. In de Dutroux-zaak zijn er wel 30 getuigen die verdwenen of op mysterieuze wijze overleden.
Ook in de Bodegraven-zaak zijn er opvallend veel zelfmoorden of mensen die voor hun 45e jaar op mysterieuze overleden zijn. Bij onze redactie zijn tientallen namen bekend, Joost Knevel spreekt over 38 verdachte gevallen. De kroongetuigen die bij de moord op het vermoorde meisje Sandra van Aalst aanwezig zouden zijn geweest, hebben allemaal zelfmoord gepleegd. Een paar dagen nadat Joost Knevel met een betrokkene sprak over het satanisch ritueel misbruik en de kindermoorden, ‘pleegde’ de een na laatste nog in leven zijnde kroongetuige ‘zelfmoord’. Een half jaar later werd de vader van de kroongetuige dood aangetroffen. Dat was niet het enige verdachte overlijden dat plaatsvond nadat Joost Knevel over de zaak begon te praten. Alleen al over dit gegeven zouden bij elke zichzelf respecterende rechercheur, de alarmbellen moeten gaan rinkelen.
“Je komt na al die jaren (onderzoek) op een punt dat je ziet dat het niet anders kan, dan dat overheden medeplichtig in dit alles zijn. Het is anders niet mogelijk.”
Carine Hutsebaut, criminologe en deskundige op het gebied van georganiseerd misbruik
Slachtoffers die aangifte doen worden vaak zelf aangeklaagd
Slachtoffers, ouders, onderzoekers en journalisten die zich in een zaak van georganiseerd misbruik vastbijten, worden vaak zelf doelwit van justitie. Voor een slachtoffer is er dan ook vaak geen ander voordeel te behalen, dan het streven naar rechtvaardigheid en erkenning. Het naar buiten komen met deze vorm van georganiseerd misbruik, waarbij hooggeplaatste figuren betrokken zijn, is niet zonder risico. Maar al te vaak krijgt het slachtoffer te maken met een tegenaanval, of loopt zelfs het gevaar om uit de weg geruimd te worden.
Deze dreiging is mijn inziens veel reëler, dan dreigende taal vanuit gefrustreerde slachtoffers. Getuigen en slachtoffers kunnen echter op weinig steun van de overheid rekenen. Ook politie-agenten die zich kritisch uitlaten over het beleid en hun leidinggevenden krijgen te maken met doodsbedreigingen, zoals eveneens bleek uit het recent gepresenteerde politierapport door de Buiten Parlementaire Onderzoekscommissie BPOC2020.
Veilig klimaat om vrijuit te kunnen spreken
De vraag is dan ook op welke wijze een integer en diepgravend onderzoek gegarandeerd kan worden. De zaak Bodegraven is een complexe zaak en er zijn vele leads die nader onderzocht moeten worden. Er zou een team van tientallen (integere) rechercheurs op moeten zitten. Het op voorhand belachelijk of ongeloofwaardig maken van de kroongetuige, waar de gevestigde media zich schuldig aan maken, is een vorm van belemmering van de rechtsgang.
Het monddood willen maken van een slachtoffer of journalisten is niet de manier om rust terug te brengen in een gemeente. Het is juist van belang een veilig klimaat te creëren zodat getuigen vrijuit kunnen spreken. Wellicht dat een nieuwe burgemeester van Bodegraven-Reeuwijk deze taak op zich kan nemen. De huidige burgemeester Christiaan van der Kamp stapt per 1 september 2021 op.
Ella Ster* | bron: ellaster.nl
Artikelen door mij geschreven mogen alleen 1:1 elders gepubliceerd worden mits de auteur Ella Ster* duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan de vermelding staan: “Bron: www.ellaster.nl”
[button link=”https://petje.af/ellaster” text_color=”#ffffff” color=”#df007e”]Steun Ella Ster met Petje Af[/button]
.
Wil je reageren?
Je mag hieronder je reactie plaatsen. Reacties worden gemodereerd en het kan enige tijd duren voordat deze online verschijnen. Alleen respectvolle reacties die bijdragen tot een zinvolle dialoog worden toegelaten. Hou het wel kort en to-the-point. Maximaal ± 250 woorden. Het doel is om elkaar te informeren, niet om te ondermijnen. Wanneer er sprake is van (vermoedelijk) misbruik, kunnen we de toegang blokkeren.
Door het plaatsen van een reactie onder een artikel laat je bepaalde gegevens achter op ellaster punt nl. Lees in onze privacyverklaring hoe er met je persoonsgegevens wordt omgegaan.
Ontdek meer van Ellaster
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
