> Een vervolg op deel 1: Steencirkels: een wereldwijd fenomeen
Steencirkels van de bijbel
De verzonken site van Atlit Yam nabij Haifa in Israël dateert van tussen 6900 en 6300 voor Christus en is het vroegst bekende bewijs voor een agro-pastoraal-marien bestaanssysteem aan de Levantijnse kust. Een halfronde steen met zeven monolieten van een halve ton werd ontdekt op een diepte van 8 tot 12 meter.
De stenen hebben bekervormige markeringen die erin zijn uitgehouwen en omgeven een zoetwaterbron. Er is zelfs een potentiële oriëntatie op de zomerzonnewende en mogelijke uitlijningen met andere sterren, maar deze moeten nog volledig worden onderzocht vanwege hun locatie onder water.
Verder landinwaarts, daterend tussen 3000 en 4000 voor Christus, ligt Rujm el-Hiri – (ook bekend als Gilgal Refaim) – een enorme reeks concentrische cirkels in de Golanhoogten van Israël. Het heeft weer een opening in de buitenste cirkel die op één lijn ligt met de zomerzonnewende, evenals een grafkamer in het midden met veel dolmens (stenen altaren) in de directe omgeving.
Opnieuw is de traditie van bekervormige markeringen aanwezig op de site. Het fenomeen van de bekervormige uitsparingen gaat door in heel Europa, waarvan enkele beroemde voorbeelden zijn in Clava Cairns, een bronstijdsite in Zuid-Schotland.
In de Hebreeuwse Bijbel zijn er 39 vermeldingen van Gilgal, een ‘cirkel van staande stenen’. In één verslag, nadat hij op wonderbaarlijke wijze de rivier de Jordaan was overgestoken, beveelt Jozua de Israëlieten om twaalf grote stenen uit de rivierbedding te nemen, één voor elke stam, en ze ‘ter nagedachtenis’ in Gilgal te plaatsen. Gilgal is geïdentificeerd met het dorp Jiljilia, ongeveer 8 meter ten noorden van Bethel.
Armeense Stonehenge
Armenië is de onwaarschijnlijke locatie van een van de oudste en meest indrukwekkende steencirkels. Door de lokale bevolking Zorats Karer of Karenish genoemd, en algemeen bekend als de Stonehenge van Armenië, heeft Karahunge 223 staande stenen die variëren tussen 0,6 meter en 2,75 meter lang en tot 10 ton wegen.
Hoewel er geen bekervormige markeringen zijn gevonden, hebben tachtig stenen cirkelvormige doorboorde gaten, waarvan er 37 nog staan. De naam vertaalt zich als ‘sprekende stenen’ en onderzoekers hebben opgemerkt dat de gaten geluid creëren bij harde wind. 17 van de stenen komen overeen met zonsopgang of zonsondergang tijdens de zonnewendes en equinoxen, en 14 met maan-extremen.
De Russische prehistoricus Professor Paris Herouni analyseerde met behulp van telescopische methoden en de precessie-regels een prominente, naar het noorden georiënteerde steen die op één lijn ligt met Deneb, de helderste ster van Cygnus, circa 5.500 voor Christus.
Vroege steencirkels in Portugal
In de buurt van Evora ligt de 8.000 jaar oude Cromeleque dos Almendres met zijn ronde granieten stenen en nabijgelegen hunebedden. Vanaf deze 92-stenen cirkel komt de midwinterzon op boven de 2,4 meter Menhir do Almendres, 1 km naar het zuidoosten. Nogmaals, sommige stenen hebben bekervormige markeringen.
De site is in verschillende fasen gebouwd vanaf circa 6000 v.Chr. en gaat door tot circa 4000 v.Chr..
Zuid-Amerikaanse steencirkels
De ‘Stonehenge van de Amazone’ bevindt zich op een heuveltop nabij Calçoene, Amapa, Brazilië. Hier staan 127 blokken graniet, tot 3,3 meter hoog, als een kroon op regelmatige afstanden rond de heuvel. De cirkel van 30 meter wordt verondersteld te zijn gebouwd door het Amapán-volk tussen de 1e en 10e eeuw na Christus. Het heeft een zonsopgang tijdens de winterzonnewende.
Sillustani, vlakbij het Titicacameer in Peru, staat bekend om zijn enorme begrafenistorens op een heuveltop genaamd ‘Chulpas’. Op de vlakten hieronder zijn verschillende astronomisch uitgelijnde steencirkels gebouwd door de Kolla (een pre-Inca-cultuur) tussen 100 n.Chr en 1600 n.Chr.
De grootste, 10 meter hoog, is Intiwatana, wat zich vertaalt als “de zon afmeren”, en tradities in het gebied zeggen dat dit astronomische cirkels waren. Ook hier zijn bekervormige markeringen gevonden, evenals spiraalpatronen in de rotsen.
De enorme inkepingen lijken echter insteek- en penverbindingen die de stenen met elkaar verbinden, hoewel ‘bazen’ of ‘uitsteeksels’ een traditie zijn die overal in Peru voorkomt, ook bij Machu Picchu en Cusco. In feite hadden culturen zoals de oude Egyptenaren ook ‘uitsteeksels’ als deze op sommige van hun megalithische structuren en piramides.
Terugkeer naar Stonehenge
Andere anomalieën verbinden oude Peruaanse sites met Stonehenge. Twee monolieten — een van de enorme rechtopstaande sarsens in de hoofdcirkel van Stonehenge en een andere gevallen steen — vormen een bepaald type ‘schep’ markering, alsof de steen is verzacht en een ijsschep een deel van de steen heeft weggenomen.
Ten slotte, aan de oostkant van dezelfde rechtopstaande sarsen, is een ‘uitsteeksel’ dat slecht verweerd is, van dezelfde stijl als die van Zuid-Amerika! Toeval? Mogelijk. Maar het zou me niet verbazen als we kijken naar oude culturen die ergens in de prehistorie met elkaar verbonden waren.
De cirkel is rond
Het spreekt voor zich dat deze directe overeenkomsten tussen sites met oude steencirkels nader onderzoek waard zijn. Met zo weinig die er over zijn om te bestuderen en zo weinig geschreven verslagen hierover, zijn het alleen de grote onbeweegbare stenen en de manier waarop ze zijn geplaatst in relatie tot hun respectieve landschappen, die de sleutel zouden kunnen zijn om onze prehistorische voorouders te begrijpen.
De kracht van de oudheden is rond. De prehistorische steencirkels vertegenwoordigen een gouden tijdperk van astronomie, mysterie en technologische bekwaamheid, en met de huidige golf van grootheidswaanzin die de planeet overspoelt, zullen er ongetwijfeld meer worden gebouwd, waardoor archeologen en antiquairs van de toekomst net zo verbijsterd blijven als wij nu zijn!
Oorspronkelijke tekst: Hugh Newman | bijdrager aan Megalith: Studies In Stone
Bronnen en voetnoten:
[1] Andrew Collins, The Cygnus Key: The Denisovan Legacy, Gobekli Tepe, and the Birth of Egypt. Bear & Co. 2018. p. 195
[2] Robert Temple, Egyptian Dawn, Century 2010. p. 379
[3] The Spectator, p. 608. 1970.
[4] Systematics: The Journal of the Institute for the comparative study of History, Philosophy and the Sciences, Vol. 6, Number 3, Coombe Spring Press., December 1968
[5] David Cowan, Ancient Energies of the Earth: An Extraordinary Journey into the Earth’s Natural Energy System, Thorsons, 1999.
Ella Ster* | ellaster.nl | bron: Humans Are Free
Artikelen door mij geschreven mogen alleen 1:1 elders gepubliceerd worden mits de auteur Ella Ster* duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan de vermelding staan: “Bron: www.ellaster.nl”
Wil je reageren?
Je mag hieronder je reactie plaatsen. Reacties worden gemodereerd en het kan enige tijd duren voordat deze online verschijnen. Alleen respectvolle reacties die bijdragen tot een zinvolle discussie worden toegelaten. Hou het wel kort en to-the-point. Maximaal ± 250 woorden.
Door het plaatsen van een reactie onder een artikel laat je bepaalde gegevens achter op ellaster punt nl. Lees in onze privacyverklaring hoe er met je persoonsgegevens wordt omgegaan.
Ontdek meer van Ellaster
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
