Het pedonetwerk van Dutroux had ook banden in Nederland

In maart 2000 onderzocht de redactie van de NOS of het Dutroux-netwerk ook vertakkingen had in Nederland. In België was het strafrechtelijk onderzoek naar Marc Dutroux rond die tijd nog in volle gang. Al vanaf de jaren ’90 waren er allerlei aanwijzingen dat er ook in Nederland een omvangrijk pedonetwerk zou bestaan.

Pedonetwerken in Nederland, deel 5

Belgische connectie in Zandvoort-zaak

In 1998 stuitte het HIK-team (Handel in Kinderhandel) in Rotterdam op een omvangrijk kinderprostitutienetwerk. De jonge jongens zouden afkomstig zijn uit Duitsland en Polen. Daarnaast speelde in dezelfde tijd de Zandvoort-zaak, waarbij de Belg Marcel Vervloesem via een tip in het appartement van Gerry Ulrich een grote collectie kinderporno aantrof. Het schokkende beeldmateriaal toonde duizenden kinderen, peuters en baby’s die verkracht, gefolterd en soms zelfs vermoord werden.

Gerry Ulrich had een Belgische zakenpartner die ook betrokken was bij de handel in kinderporno. Naast een bestelcatalogus werden er ook formulieren gevonden, waarop men zelfs de bestelling van kinderen kon aangeven. Een adressenbestand dat tevens werd aangetroffen, bevatte adressen uit allerlei Europese landen en zelfs de VS. Dit duidt op een internationaal netwerk. [1] Het postorderbedrijf was in Antwerpen geregistreerd als Studio De Pauw. Ook hier weer een Belgisch-Nederlandse connectie. [2]

Enkele foto’s uit deze omvangrijke Zandvoort-kinderpornocollectie, betrof kinderen die onder andere op Nederlandse scholen waren misbruikt. Uit onderzoek bleek echter dat de slachtoffers niet alleen afkomstig waren uit Nederland. De Zandvoort-zaak had te maken met kinderpornozaken in: België, Haut de la Garenne (Groot-Brittannië), Duitsland en Portugal. [3] [4] Daarnaast werden er ook foto’s gevonden van de vermoorde Belgische Katrien de Cuijper, een slachtoffer dat ook in verband werd gebracht met de Dutroux-zaak.   

Wist Belgische kindermoordenaar uit Assen teveel over het Dutroux-netwerk?

De nooit opgehelderde verdwijning en vermoedelijke dood van het tienjarige Belgische meisje Nathalie Geijsbregts, is waarschijnlijk gepleegd door de Belg Michel Louis Marie Stockx die in 1991 in Assen woonde. Stockx was internationaal vrachtwagenchauffeur en zou ook in Frankrijk minstens één slachtoffer hebben gemaakt. Nadat hij na zijn arrestatie drie moorden had bekend werd het strafrechtelijk onderzoek gestaakt. Het bewijsmateriaal uit zijn zaak werd vernietigd, omdat het te veel ruimte zou innemen.

Hij werd uiteindelijk in november 1992 veroordeeld voor de moord en verkrachting van twee Duitse jongens en een Nederlands meisje. Hij zat in de Scheveningse gevangenis en zou de moord op Nathalie Geijsbregts zelf tegenover een andere gedetineerde bekend hebben.

De Belgische politie heeft hem “ruim honderd keer ondervraagd” over de verdwijning van het meisje. [5] Toen in 2001 het strafrechtelijk onderzoek naar Marc Dutroux in België in volle gang was, overleed Michel Stockx als gevolg van een brand in de gevangenis. Misschien wist hij te veel over het internationale netwerk, waar hij zelf onderdeel van was geweest en is hij simpelweg uit de weg geruimd. In de Dutroux-zaak verdwijnen na de ontdekkingen 30 getuigen of sterven deze onder mysterieuze omstandigheden.

Belgische connectie in zaak Robert M.

Rond diezelfde periode (2001) deed Marcel Vervloesem onderzoek naar een netwerk van kinderprostitutie. Het spoor leidde van België naar Amsterdam. “Daar hoorde Marcel van Robert Jan Warmerdam dat er baby’s en peuters uit een crèche werden gehaald, om te worden verkracht in de studio van Roxane. Hij vertelde dit in 2001 aan onderzoeksrechter Bourlet van Neufchateau, maar hoewel deze het proces verbaal doorgaf aan het parket van Turnhout of Antwerpen, bereikte deze informatie Nederland niet.” [6]

Pas in 2010, toen het misbruik in de kinderopvang ’t Hofnarretje in de zaak Robert M. aan het licht kwam, bleek dat Marcel Vervloesem bijna 10 jaar eerder de waarheid had gesproken. De baby’s en peuters werden van de opvang naar Studio Roxane gebracht om daar verkracht en gefilmd te worden. Een opvallend detail uit deze zaak is dat de bij Robert M. aangetroffen kinderporno uiteindelijk niet als rechtmatig bewijsmateriaal gebruikt mocht worden. [7]

Dutroux was onderdeel van internationaal netwerk in kinderhandel

Onderzoeksjournalisten van het Duitse blad Welt concludeerden in 2015 dat Dutroux onderdeel was van een internationaal pedonetwerk. Datzelfde netwerk haalde minderjarige jongens uit Duitsland en Polen, die in Rotterdam, Amsterdam en Antwerpen in kinderbordelen verdwenen. Een van die jongens was de in 1993 verdwenen Duitse Manuel Schadwald. Het HIK-team (voorloper van het Rolodexonderzoek) werd in 1998 opgericht om Manuel op te sporen. Het spoor leidde naar Gerry Ulrich als ook naar de Duitse Lothar G., die aan het hoofd stond van een netwerk in kinderhandel. [8]

Er liep ook een spoor naar Ger van Roon, die in Amsterdam een kinderbordeel had. Dit bordeel werd volgens de getuige in de Demmink-verhoren niet alleen bezocht door Demmink, maar ook andere hoge functionarissen. De betrokkenheid van topambtenaren komen we ook tegen in het Rolodexonderzoek. [9] Lothar G. werd bovendien in gezelschap gezien van Marc Dutroux, die meermalen in Amsterdam is gesignaleerd. [10]

«Een getuige uit deze scene schreef in een beëdigde verklaring: “Ik weet dat Berlijnse kinderen begin jaren ‘90 aan bordelen in Amsterdam, Rotterdam en Antwerpen werden verkocht. Het openbaar ministerie van Berlijn is hierover sinds 1993 op de hoogte gebracht. (…) Mijn naam en mijn vroegere activiteit als kinderhandelaar zijn sinds 1993 ook bekend bij de openbare aanklager in Berlijn.»

Uit Welt: ‘In de voetsporen van de verloren kinderen’

Dutroux leverde ook kinderen voor snuff films

De Duitse Manuel Schadwald schijnt in een uitgelopen ‘seksspelletje’ om het leven gebracht te zijn. Het misbruik vond plaats op de boot Apollo en is vastgelegd in een snuff film. Gina Pardaens-Bernaer claimde een kopie van de band te hebben. Ze wilde het verband aantonen tussen de zaak Dutroux en Schadwald en zocht contact met privé-detectives en journalisten. De dag voordat ze tijdens een Belgische hoorzitting zou getuigen, kreeg ze een dodelijk ongeluk. [11]

Dergelijke snuff films zijn ook aangetroffen in de Zandvoort-collectie. Marc Dutroux bekende na zijn veroordeling kinderen voor dit doel ontvoerd te hebben. Vanuit de gevangenis schreef hij over dergelijke films, in een brief aan de vader van de vermoorde Julie Lejeune.  Julie en haar vriendin Melissa waren volgens Dutroux ontvoerd door een bende, die de meisjes nodig had voor een orgie en voor deze zogenaamde ‘snuff shots’. De kinderen werden door Dutroux vastgehouden tot alle ‘gasten’ het eens konden worden over een afspraak. Er was al een kuil gegraven voor de lichamen van de kinderen. [11]

«Jean Lambrecks en zijn partner verzamelen bijna elke dag informatie over het Dutroux-netwerk en willen er nu over praten. “Er zijn veel sporen,” zeggen ze, “waaronder Duitsland en Nederland. Ze worden nog steeds verzwegen door de autoriteiten. Waarschijnlijk omdat inlichtingendiensten een rol spelen. Het gaat tenslotte om chantage van invloedrijke mensen met kinderseks,” zegt Els Schreurs.»

Jean Lambrecks (vader van vermoorde Eefje Lambrecks) en zijn partner Els Schreurs [11]

Dutroux had vele handlangers

Ook dit bewijst weer dat Marc Dutroux onderdeel was van een veel groter netwerk. Het parlementslid Laurent Louis wilde in 2012 aantonen dat de meisjes geen hongersdood waren gestorven en om dit te illustreren toonde hij de autopsiefoto’s van Julie en Melissa in het Belgische parlement. Volgens hem bewijzen de foto’s dat de meisjes ook nog misbruikt werden nadat Marc Dutroux gevangen was gezet. [12] Hij wilde ermee aantonen dat Dutroux handlangers had gehad, iets dat door justitie is weggemoffeld.

Laurent Louis toonde tevens een lijst van notabelen die bij het Dutroux-netwerk betrokken waren. [13] De lijst was destijds als bijlage met een anonieme brief aan het Belgische parlement verstuurd. Deze bevat namen uit de Belgische adel, politieke top, rechters, advocaten, politiefunctionarissen, maar ook artsen — met een omschrijving van hun betrokkenheid bij het netwerk. Veel personen op deze lijst zijn lid van de Club van Lotharingen (Cercle de Lorraine) een Belgische business club, Opus Dei en of de Bilderberggroep [14] Ook in deze lijst zijn diverse connecties met Nederland te zien.

De X-getuigen vertelden over het netwerk dat tot in Nederland uitstrekte

De lijst komt voort uit de getuigenverklaringen van de X-getuigen, die uiteindelijk in de doofpot verdwenen. Toen het strafrechtelijk onderzoek naar Marc Dutroux plaatsvond, meldden zich steeds meer getuigen die (meestal) slachtoffer waren geweest van een omvangrijk pedonetwerk, waarbij hooggeplaatste figuren in België én Nederland betrokken waren. Deze getuigenverklaringen waren anoniem, waarbij elke getuige als X plus een nummer in het dossier vermeld werd.

Zo getuigde X2 dat ze aanwezig was op seksfeestjes in een kasteel rond Eindhoven. [15] De Belgische X69 getuigde over een seksfeest in Nederland met Michel Nihoul, [16] de handlanger van Marc Dutroux, waarbij meisjes van 8 en 13 jaar aanwezig waren, die waarschijnlijk uit Nederland of Duitsland kwamen. [17] De getuige Regina Louf (X1) vertelde over meneer ‘Pedo’ die in Nederland een selecte vriendenkring had en kinderen naar een flat bracht, die was ingericht om er kinderpornofilms te maken. [18]

Regina Louf bedoelde met meneer ‘Pedo’ de veroordeelde pedofiel Jean-Paul Raemakers. Zijn betrokkenheid bij het netwerk werd ook bevestigd door de getuige X4. Tijdens zijn verhoor werd hij ondervraagd over het maken van kinderporno:
– “Waarom nam u die scènes op?”
– “Daar was veel geld mee te verdienen. Je kon die cassettes ook uitwisselen.”
– “Met wie?”
– “Dat gebeurde binnen een omvangrijk pedofilienetwerk dat actief is in België, Nederland en Duitsland. Ikzelf was maar een kleine schakel.” [19]
Jean-Paul Raemakers vertelde ook over kinderen die vermoord en begraven waren. Dat betrof zowel Belgische als Duitse slachtoffers. [20]

De betrokkenheid van hooggeplaatste figuren verdween in de doofpot

Iemand die Jean-Paul Raemakers in de gevangenis bezocht verklaarde: “Hij vertelde me dat hij slechts een klein radertje is in een veel groter netwerk. (…) Hij zegt dat hij kleine meisjes heeft geleverd voor seksfuiven waarop machtige en belangrijke personen aanwezig waren. Nee, namen heeft hij nooit genoemd. Wat ik me wel goed herinner, is dat hij op een zekere dag zei: als ik praat, dan ontploft dit land.” [21]

Veel van die ‘machtige en belangrijke personen’ zaten natuurlijk helemaal niet te wachten op al die onthullingen over seksfuiven met kinderen, satanisch ritueel misbruik en moordpartijen waarbij zelfs de Belgische adel betrokken was. Maar begin jaren ’90 zijn deze dossiers gelekt, onder andere naar de pers, voordat ze in de doofpot verdwenen. Men had de grootste moeite om dit nationale schandaal te beheersen. Het uiteindelijke dossier Dutroux is gezuiverd van deze X-getuigenissen. Daarom is 80% van de Belgen ervan overtuigd dat men nooit de waarheid over de zaak Dutroux te horen heeft gekregen. [11]

Michel Nihoul had de politieke top in de tang

De betrokkenheid van deze machtige, hooggeplaatste personen, verklaart ook waarom Michel Nihoul (de handlanger van Dutroux) nooit is veroordeeld voor kinderhandel. Dit ondanks de belastende getuigenverklaringen door de X-getuigen, Regina Louf en Raemakers, dat Michel Nihoul wel degelijk een centrale rol speelde in het pedonetwerk. Hij was ook de schakel tussen Dutroux en de Belgische elite. Hij pochte dat hij compromitterende dossiers had van regeringsleiders. Hij had de macht om een heleboel dominostenen om te laten vallen. [22] [23]

Het viel niet mee om zijn vrijspraak juridisch te onderbouwen, maar uiteindelijk wist men er een draai aan te geven door te stellen: “Dutroux is volgens de jury wél lid geweest van de Bende-Nihoul die aan mensen- en drugshandel deed, maar Nihoul heeft geen deel uitgemaakt van de Bende-Dutroux, die kinderen ontvoerde en opsloot.” [24] Nihoul werd uiteindelijk vrijgesproken van betrokkenheid bij de ontvoeringen en alleen veroordeeld voor drugshandel en bendevorming. Daarvoor kreeg hij vijf jaar gevangenisstraf, waarvan hij uiteindelijk slechts amper twee jaar uitzat.

Der Spiegel: Hij is gewoon een dealer. Hij handelt met alles wat in zijn handen komt. Met vis, met pillen, met vrouwen en sinds kort met verhalen. Een interview kost 1000 Mark. Michel Nihoul: “Zet er nog eens 20.000 op, en ik zal u een dienstdoende minister leveren die betrokken is bij een moord.” Naar verluid is alles bewijsbaar: “Ik ken de moordenaar en laat hem de minister bellen. U luistert mee, oké?”

Michel Nihoul (Der Spiegel, 2001) [23]

Het strafrechtelijk onderzoek naar Marc Dutroux en zijn rol binnen een omvangrijk internationaal pedonetwerk leidde in België later tot de witwaspraktijk van dit strafdossier. Ondertussen verdwenen in Nederland het Rolodex-dossier, het onderzoek van de Criminele Inlichtingendienst (CIE) [25], de Runderkamp-papers en Wakebe-papers ook in de nationale doofpot. Het onderzoek naar Demmink zou pas echt op gang komen in het jaar dat Marc Dutroux veroordeeld was, maar heeft net als bij Nihoul nooit tot een veroordeling geleid. De parallellen tussen deze zaken zijn frappant en hebben wellicht alles te maken met ‘chantabele mensen in hoge posities’.

Ella Ster* | bron: ellaster.nl

Artikelen door mij geschreven mogen alleen 1:1 elders gepubliceerd worden mits de auteur Ella Ster* duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan de vermelding staan: “Bron: www.ellaster.nl”

Bronnen en voetnoten

[1] Adressenboekje bevatte adressen in: Nederland, Frankrijk, VS, Engeland, Spanje, Zweden, Bulgarije, Oekraïne en Litouwen.
[2] Uit ‘De X-Dossiers’: Het gaat om het bedrijf Studio De Pauw, dat achter publicaties als X-Gay en Gaykiss zit en in het homocircuit gesitueerd wordt. De Vlaamse Werkgroep Morkhoven, die zich verdiepte in een internationaal kinderpornonetwerk in het Nederlandse Zandvoort, zegt over aanwijzingen te beschikken dat het bedrijf ook banden heeft met handelaars in kinderporno.
[3] Welkom in Haut de la Garenne, Jersey.
[4] international pedophile network in the Netherlands Jersey Belgium Portugal.
[5] Uit: “Serieplegers” van Anton van Wijk, blz. 21.
[6] Voorbij Oude Pekela (zedenschandaal 1987).
[7] In de zaak Robert M. mocht de enorme collectie kinderporno die in zijn huis is aangetroffen, niet als bewijsmateriaal worden gebruikt. Dat was op verzoek van zijn verdediging (Anker & Anker strafrechtadvocaten), een besluit in het hoger beroep. Hun claim had op dat moment geen voordeel meer voor hun cliënt. Hij had inmiddels het misbruik van 83 jonge kinderen bekend.
[8] Demmink-doofpot, blz. 32.
[9] ‘Demmink was wél in beeld bij onderzoek seksfeestjes’.
[10] Demmink-doofpot, blz. 291-293.
[11] Uit Welt: ‘In de voetsporen van de verloren kinderen’.
[12] Autopsiefoto’s Dutroux-slachtoffers veroorzaken opschudding in België.
[13] Extreemrechts kamerlid choqueert met foto’s van autopsie Julie en Mélissa.
[14] Anonieme brief die aan het Belgische parlement was gestuurd, inclusief een lijst met namen die betrokken zouden zijn bij het Dutroux-netwerk.
[15] Vermeld op de lijst namen van betrokkenen bij het Dutroux-netwerk, verstuurd als bijlage van een anonieme brief aan het Belgische parlement.
[16] Uiteindelijk bleek de aanwezige persoon niet Michel Nihoul te zijn, maar L.V, de hoofdverdachte in de zaak 136/96, een ander nevendossier van de zaak Dutroux, die als twee druppels water leek op Michel Nihoul. Blz. 332 uit: ‘De X-Dossiers’, Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux.
[17] Blz 331 uit ‘De X-Dossiers’, Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux.
[18] Blz 301 uit ‘De X-Dossiers’, Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux.
[19] Blz 10 uit ‘De X-Dossiers’, Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux.
[20] Blz 291-296 uit ‘De X-Dossiers’, Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux.
[21] Blz 14 uit ‘De X-Dossiers’, Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux.
[22] Belgium’s Dutroux Child Rape Affair: A Road Map for Deep-State Criminality.
[23] Im Netz der Dossiers.
[24] Dutroux lid van bende-Nihoul, niet andersom.
[25] Crimesite: Demmink’s naam kwam niet voor in het Rolodex-onderzoek, maar wel in de voorloper: het inlichtingen onderzoek van de CIE. Dit onderzoek bleef na augustus ook doorlopen in het zogeheten CIE-traject dat naast het tactische onderzoek bleef lopen.

Wil je reageren?

Je mag hieronder je reactie plaatsen. Reacties worden gemodereerd en het kan enige tijd duren voordat deze online verschijnen. Alleen respectvolle reacties die bijdragen tot een zinvolle discussie worden toegelaten. Hou het wel kort en to-the-point. Maximaal ± 250 woorden.

Door het plaatsen van een reactie onder een artikel laat je bepaalde gegevens achter op ellaster punt nl. Lees in onze privacyverklaring hoe er met je persoonsgegevens wordt omgegaan.