Wereldwijd wordt de kinderbescherming als instrument gebruikt om mensenrechten te schenden

In Nederland zijn er meerdere instanties die zich ontfermen over de veiligheid en welzijn van kinderen, waaronder Jeugdzorg en de Raad van de Kinderbescherming. Wie naar getuigenverklaringen van slachtoffers van misbruik luistert, krijgt echter het onbehagelijke gevoel dat deze organisaties niet zozeer de rol van beschermer op zich nemen, maar eerder een instrument zijn om kinderen te verhandelen en daders van misbruik te beschermen.

Dit is geen Nederlands fenomeen, maar een terugkerend, wereldwijd patroon, waarbij allerlei organisaties betrokken bij de zorg voor kinderen, een dubieuze rol spelen. Organisaties zoals Jeugdzorg, de Raad voor de Kinderbescherming en Pleegzorg, maar ook justitie en politie, blijken maar al te vaak spelers te zijn die een duistere agenda dienen. Achter de schermen worden niet de rechten van het kind beschermd, maar die van een crimineel netwerk dat verweven is met de georganiseerde misdaad en pedonetwerken.

De uithuisplaatsing van kinderen lijkt big business te zijn en een methode om in het bezit te komen van de kinderen. Het verzekert pedofielen van hun ‘speeltjes’, al dan niet binnen pleeggezinnen. Volgens onderzoek van Kevin Annett hebben kinderen die in kindertehuizen of pleeggezinnen worden geplaatst 300x meer kans om misbruikt te worden.

Slachtoffers die in een pleeggezin zijn terecht gekomen waarbinnen ze gruwelijk zijn misbruikt, maar toch de kracht nog bezitten om op latere leeftijd hun daders aan te klagen, worden op schokkende wijze gesaboteerd en tegengewerkt door politie en justitie. De ouders wiens kinderen worden afgepakt, maken geen enkele kans om hun kinderen via het gerechtelijk systeem terug te krijgen.

Een patroon is een herhaling van steeds terugkerende karakteristieke onderdelen. Doordat dezelfde onderdelen en dezelfde type organisaties steeds een rol blijken te spelen bij het schenden van de rechten van het kind, spreken we van een patroon.

Het stelen van kinderen beperkt zich niet alleen tot Nederland, maar is een systematisch en wereldwijd fenomeen. In Amerika maakt de Common Law-organisatie National Liberty Alliance (NLA) zich al jaren hard voor gezinnen wiens kinderen door de zogenaamde ‘kinderbescherming’ dreigen te worden afgepakt. Zij beweren dat er achter de schermen allerlei deals worden gesloten en diverse betrokkenen geld ontvangen voor elk kind dat uit huis wordt geplaatst.

NLA schrijft op haar website: “De facto rechters, medewerkers van de kinderbescherming en APS (Adult Protective Services) zijn een door de staat bekrachtigd ontvoeringsinstrument. Deze daders opereren zogenaamd volgens de wet, maar ze ontvoeren onze kinderen en senioren voor geld.”

Deze clandestiene praktijken kunnen alleen in het duister en achter gesloten deuren plaatsvinden. Zodra de NLA rechtbankwaarnemers naar deze zittingen stuurt om simpelweg te noteren wat er gezegd wordt, trekken veel rechters en andere schuldigen zich regelmatig uit de zaak, om te voorkomen dat ze betrapt en aangeklaagd worden. NLA heeft op deze wijze al veel uithuisplaatsingen weten te voorkomen en talloze mensen binnen het Amerikaanse justitie-apparaat aangeklaagd.

Justitie en de kinderbescherming opereren bij voorkeur in het duister

In Groot-Brittannië vinden dergelijke voogdijzaken per definitie achter gesloten deuren plaats in de zogenaamde secret courts. Deze zittingen waarbinnen over het lot van ouders en kinderen wordt besloten, vinden altijd achter gesloten deuren plaats, waardoor elke vorm van transparantie ontbreekt. In hoeverre kan men dan nog überhaupt spreken van rechtsspraak?

Het was lange tijd zelfs zo dat de ouders er met niemand over mochten spreken, ook achteraf niet, op straffe van gevangenisstraf. Dit spreekverbod en de anonimiteit van sociaal werkers en medische experts in voogdijzaken, is sinds 2013 opgeheven. Maar waar je in strafzaken onschuldig bent tenzij de schuld bewezen is, wordt een gerechtelijke uitspraak om levenslang je kinderen te verliezen, vaak gebaseerd op een onzorgvuldig rapport door een sociaal werker of medisch expert die onderdeel is van het old boys network. Zij bestempelen ouders vaak ten onrechte als ongeschikt en de ouders zijn vervolgens machteloos.

In deze video spreekt David Icke over ‘het schandaal van gedwongen adoptie’. Hij zegt: “Men heeft een sociale-dienst-maffia gecreëerd, die als taak heeft om zo veel mogelijk kinderen bij (liefdevolle) ouders weg te halen. (…) Dit stelen van kinderen door de staat is niet toevallig ontstaan, maar het is systematisch en onderdeel van een grotere agenda.” Zo worden er jaarlijks in Groot-Brittannië 14.000 kinderen uit huis geplaatst. De voorbeelden van de dubieuze rol van de ‘kinderbescherming’, de sociale werkers en de kinderrechters zijn legio.

Veel kinderen die vervolgens in het systeem van pleegzorg, jeugdzorg en de kinderbescherming belanden, komen maar al te vaak terecht in een pleeggezin met pedofielen of vallen in handen van grootschalige pedonetwerken. Deze pedofielen kunnen vervolgens rekenen op bescherming van politie en justitie en de kinderen hebben het nakijken.

De Hamstead-zaak van kindermisbruik

Twee jaar geleden kwamen schokkende berichten naar buiten waarbij Gabriel (destijds 8 jaar) en Alisa (9) op video getuigenissen hadden afgelegd van ernstig seksueel misbruik door hun vader en op hun school in Hampstead. Uit medisch onderzoek bleek dat beide kinderen littekenweefsel rond hun genitaliën en in hun rectum hadden, een sterke aanwijzing dat hun getuigenissen klopten. Uit hun eerdere getuigenverklaringen bleek dat onder andere de schooldirectie, de politie en sociale werkers betrokken waren bij het misbruik.

Nadat Ella Draper, de moeder, aangifte had gedaan van het misbruik, werden de kinderen bij haar weggehaald. Ze kwamen volledig in handen van de ‘hulpverlening’ en ‘kinderbescherming’. Zes dagen later trokken de kinderen de getuigenverklaringen in. Het politie-onderzoek keerde zich vervolgens tegen de moeder die het land uit vluchtte nadat er een Europees arrestatiebevel tegen haar was uitgevaardigd.

Het systeem van pleegzorg, jeugdzorg en de kinderbescherming functioneert wereldwijd als een maffia-organisatie, waarbij alle betrokken organisaties geïnfiltreerd zijn door criminele elementen. Deze maffia heeft zijn tentakels ook uitgestrekt binnen de politie en justitie. Zo werken kinderrechters, sociaal werkers, politie-agenten en officieren van justitie samen voor een crimineel syndicaat en dienen allesbehalve het belang van het kind.

Slachtoffers van kindermisbruik worden behandeld alsof het de daders zijn

In een normale rechtsstaat zouden kinderen beschermd worden en daders van kindermisbruik bestraft, maar we leven in een omgekeerde wereld. In de omgekeerde wereld worden daders van kindermisbruik beschermd en de slachtoffers behandeld alsof het de daders zijn. Fiona Barnett was slachtoffer van ritueel misbruik door de elite. Zij is getuige of slachtoffer geweest van allerlei gruwelen zoals: satanische rituelen, verkrachting, martelpraktijken en moord op kinderen.

Ze deed tevergeefs aangifte, deed haar verslag bij autoriteit na autoriteit en instantie na instantie en zelfs bij een speciaal in het leven geroepen onderzoekscommissie… allemaal tevergeefs. Over haar strijd om de daders van deze weerzinwekkende misdaden berecht te krijgen zei ze: “De manier waarop ik ben behandeld voor het aangeven van de misdaden waarvan ik getuige en slachtoffer ben geweest, was vele malen erger dan mijn oorspronkelijke ervaringen van misbruik.” Luister naar haar korte persverklaring (4 minuten).

Politierapporten en dossiers ‘verdwijnen’

Fiona Barnett is een slachtoffer van misbruik in Australië, maar zeker niet de enige die getuigt dat de politie en andere autoriteiten de berechting van daders van kindermisbruik systematisch tegenwerken. Ook Sandra Fecht, een Canadese therapeute die honderden slachtoffers van pedofilie en satanisch ritueel misbruik heeft behandeld, bevestigt deze claim.

Toen Sandra vanwege haar werkzaamheden zelf door satanisten bedreigd werd, deed ze aangifte bij de politie. Toen vertelde een politie-agent haar: “Sandra, je moet weten dat jouw aangiftes bij voorbaat worden gewist of ‘verdwijnen’.” Ze zei daarover: “Op dat moment wist ik dat er echt iets aan de hand was.” Haar aanvankelijke scepsis over de geloofwaardigheid van de bizarre getuigenissen die cliënten met haar deelden, verdween toen ze begreep dat justitie en politie actief betrokken waren om de zaken ‘onder de pet te houden’. (Luister naar dit interview met Sandra Fecht vanaf 2:00 minuten)

De daders van ernstig kindermisbruik worden beschermd

De bizarre getuigenissen en het astronomisch hoge aantal slachtoffers van ernstig misbruik, is vaak een reden waarom slachtoffers (aanvankelijk) niet geloofd worden. Mensen die nog heilig geloven in de rechtsstaat, kunnen zich simpelweg niet voorstellen dat er zoveel kwaadaardigheid bestaat en dat daders vrij kunnen blijven rond lopen. Maar wie zich heeft verdiept in de Marc Dutroux-zaak weet dat ook hij bescherming kreeg binnen justitie en de politie. Bovendien bleek er een tweede schaduwdossier te bestaan. In het officiële strafdossier waren alle namen van betrokken hoogwaardigheidsbekleders gewist.

Uit de getuigenis van Anne-Marie van Blijenburgh die via Kevin Annett naar buiten werd gebracht, blijkt ook dat er door het criminele syndicaat opzettelijk juristen en rechters geronseld worden. Deze fungeren als poortwachters om er voor te zorgen dat de daders en medeplichtigen aan de top, nooit berecht worden. De zaak Demmink moet dan ook in dit perspectief geplaatst worden.

Van Blijenburgh, zelf jurist, probeerde vergeefs ernstige misdrijven tegen kinderen aan te geven bij de politie en justitie, maar men weigerde haar aangifte te behandelen en de betrokkenen te vervolgen. Zij claimt dat de politieke top en koningshuizen bij deze misdrijven betrokken zijn en verweven zijn met de georganiseerde misdaad. Alle betrokkenen blijken onderdeel van een crimineel syndicaat dat in Nederland ‘Octopus’ wordt genoemd en banden heeft met het internationale netwerk dat Ndrangheta wordt genoemd.

Pizzagate is het topje van de ijsberg

In Pizzagate, het meest recente schandaal van een pedonetwerk in Washington DC, worden bekende namen van hooggeplaatste personen genoemd. Toch is dit slechts het topje van de ijsberg. Volgens Kevin Annett worden hier slechts individuen genoemd en niet het systeem van grote organisaties die erachter zitten. Aangezien deze organisaties en het maffia-netwerk Ndrangheta niet worden genoemd, is het naar zijn mening een afleidingsmanoeuvre om de aandacht bij de daadwerkelijke daders weg te houden.

We zien echter dat dit netwerk van pedofilie, satanisch misbruik en mensenhandel in kinderen meer en meer naar buiten komt. Vooralsnog zullen we deze wanstaltige praktijken blijven belichten, de misdaden van de betrokken organisaties naar buiten brengen en de betrokken personen ontmaskeren.

Ella Ster*  |  bron: ellaster.nl

Artikelen door mij geschreven mogen alleen 1:1 elders gepubliceerd worden mits de auteur Ella Ster* duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan de vermelding staan: “Bron: www.ellaster.nl”